Do tego wszystkiego należy dodać,
iż do tej pory funkcjonujące prawo prasowe ni jak jest przystające do aktualnej rzeczywistości.
Postanowienie Sądu Najwyższego z lipca 2007 w sprawie traktowania stron internetowych jako form prasowych wymagających rejestracji ze wszystkimi konsekwencjami prawnymi z tego wynikającymi też mi się nie podoba. To postanowienie jest. W razie sprawy cywilnej czy karnej może być niestety wykorzystane. Choć wrzało na przełomie lipca i sierpnia 2007 w Sejmie, posłowie prawa prasowego nie zmienili, a potem wybory, a teraz cisza. Funkcjonuje więc taki beznadziejny zabytek prawny, wzmocniony dodatkowo tym nieszczęsnym postanowieniem SN.
W świetle dostępnych informacji Sąd Najwyższy uznał, że - wedle obowiązującego prawa - "każdy serwis internetowy modyfikowany przynajmniej raz w roku powinien być traktowany jako dziennik lub czasopismo, w zależności od częstości publikowania nowych treści". Jako taki powinien zostać zarejestrowany w sądzie okręgowym właściwym dla siedziby wydawcy, autora strony. Wyrok Sądu Najwyższego dotyczy sprawy jednego z lokalnych portali w Przemyślu, którego autorzy zostali oskarżeni o wydawanie, bez rejestracji czasopisma internetowego. W tej sprawie sąd uznał, że "strona internetowa nie jest ani dziennikiem, ani czasopismem i nie podlega sądowej rejestracji". Natomiast w bardzo zbliżonej sprawie sąd w Słupsku orzekł, że serwisy internetowe podlegają prawu prasowemu.
Chociaż postanowienie Sądu Najwyższego związane jest wyłącznie z pierwszą z tych spraw, w praktyce na wyroki SN powołują się inni sędziowie orzekający w podobnych sporach. Według SN, za zastosowaniem wspomnianych przepisów prawa wobec stron internetowych przemawia głównie fakt, że "są ogólnodostępne, ukazują się periodycznie, a ich treść nie stanowi jednolitej całości".
Definicja ustawowa z Prawa prasowego określa, iż prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazu, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania. Jakkolwiek, do czasu udostępnienia treści orzeczenia oraz uzasadnienia, trudno mieć całkowitą pewność odnośnie do stanowiska Sądu Najwyższego, należy jednak domniemywać, że SN oparł się na literalnej wykładni tej definicji uznając, że wymagana ustawą periodyczność to nic innego jak typowa dla stron internetowych aktualizacja.
Trudno zaprzeczyć, że szeroka definicja prasy w tej interpretacji znajduje pewne oparcie w prawie prasowym. Pamiętać przy tym należy, że sama ustawa (np. Art. 27) nie jest bynajmniej w pełni spójna w tym zakresie, zawężając niektóre obowiązki tylko do klasycznych mediów (wydawnictw poligraficznych, czy też radia i telewizji oraz kronik filmowych). Z drugiej jednak (nomen omen) strony, elementem kluczowym dla sensu istnienia strony internetowej jest właśnie jej zmienność i interaktywność. Narzucenie zakresu odpowiedzialności właściwej dla redaktora naczelnego na twórców jakichkolwiek forów internetowych czy też blogów musiałoby prowadzić do likwidacji tych form prowadzenia działalności w polskim Internecie. Aktualizacje pojawiają się tam częstokroć, co kilkanaście sekund, co wręcz wyklucza ich kontrolowanie w sposób inny niż poprzez moderację post factum. Nie bez znaczenia jest ustawowy wymóg pełnoletności dla takiego redaktora naczelnego, co w sytuacji, w której twórcami stron są nastolatki, dowodzi kolejnego absurdu obecnej regulacji.
Mam nadzieję że wreszcie ktoś rozsądny zabierze się za ten koszmarny relikt prawny.
Wiadomość zmieniona (01-02-08 23:30)
